Կար չկար ծիծաղից մի մարդուկ կար: Նրա քիթն էլ էր ծիծաղից, բերան էլ: Նա ծիծաղից շոր էր հագնում: Երբ քայլում էր փողոցով հանկարծ հայտնվեց տխուր մարդկանց մոտ: Նա գնաց-գնաց և տեսավ մարդկանց: Մարդիկ նրան չէին նկատել, երբ տեսան ծիծաղեցին ու կարմրեցին: Նա ասաց, որ ուզում է մնալ այդ մարդկանց մոտ: Նրանք սիրով ընդունեցին մարդուկին: Մարդուկը շնորհակալություն հայտնեց ու ծիծաղով շարունակվեց նրանց օրը:
Սանոյան Գոհար
Գոհար Սանոյանի բլոգ 