Հանրապետության միջազգային դրությունը (1918թ․)։ Ինչպես արդեն գիտենք, 1918 թ․ հունիսի 4-ին Թուրքիայի հետ Բաթումում հաշտություն կնքելուց հետո Հայաստանի Հանրապետությունը հայտնվել էր շատ ծանր դրության մեջ։ Ընդամենը 12 հազ․ քառ․ կմ տարածք, թուրք-թաթարական շրջափակում, հարյուրհազարավոր նորաբնակություն և այլն։
1918 թ․ ամռանը Հայաստանի ներկայացությունը (նախագահ՝ Ա․ Ահարոնյան) փորձ արեց բանակցելու Քառյակ միության երկրների (Գերմանիա, Ավստրո-Հունգարիա, Թուրքիա, Բուլղարիա) հետ՝ Բաթումի պայմանագիրը փորք-ինչ մեղմելու նպատակով, բայց արդյունքի չհասավ։
Քանի դեռ շարունակվում էր աշխարհամարտը, Անդրկովկասում տեր ու տնօրինություն էին անում Քառյակ միության երկրներից Գերմանիան և Թուրքիան։ Նրանք նույնիսկ մրցակցում էին իրար հետ, թե տարածաշրջանում ով ավելի մեծ ազդեցություն կիշխի։ Նրանց համար մեծ գրավչություն ուներ ադրբեջանական նավթը։ Հայաստանը իրավունք չուներ հարաբերվելու այլ պետությունների և հատկապես Անտանտի երկրների ու Ռուսաստանի հետ։
Այս վիճակը շարունակվեց մինչև 1918 թ․ վերջերը՝ Առաջին աշխարհամարտի ավարտը։ Ի վերջո, Անտանտը հաղթեց Քառյակ պայմանին։ Պարտված Գերմանիան և Թուրքիան իրենց զորթերը դուրս բերեցին Անդրկովկասից։ Դրա շնորհիվ Հայաստանի Հանրապետության տարածքը լայնեցվեց՝ մինչև 70 հազար քառ․ կմ-ի։
Այժմ արդեն տարածաշրջանում ազդեցիկ դիրք գրավեց Անտատի երկրներից Անգլիան։ Աշխարհամարտի ավարտից հետո Հայաստանի արտաքին քաղաքական վիճակը փորք-ինչ լավացավ, և նա սկսեց ավելի ակտիվ արտաքին քաղաքականություն վարել։
Հայ-վրացական հարաբերությունները։ ՀՀ արտաքին քաղաքականության հիմնական ուղղություններից մեկը բարիդրացիական հարաբերությունների հաստատումն էր անմիջական հարևանների հետ։ Հայաստանի հարևաններն էին Թուրքիան, Վրաստանը, Ադրբեջանը և Պարսկաստանը։ Նրանց հետ կանոնավոր հարաբերությունների հաստատումը հարթ չընթացավ, որովհետև իրար միջև կայն ազգային, տարածքային-սահմանային լուրջ վեճեր։ Միակ երկիրը Պարսկաստանն էր, որը Հայաստանի հետ չի ունեցել որևէ լուրջ խնդիր և հանրապետության գոյության ողջ ընթացքում պահպանել է բարեկամական հարաբերություններ։
Հայկական տարածքների նկատմամբ հավակնություններ ունեին հարևան մոյւս երեք պետությունները, այդ թվում նաև Վրաստանի Հանրապետությունը։
Պատմությունից մենք գիտենք, որ հայ և վրաց ժողովուրդների միջև գոյություն է ունեցել դարավոր բարեկամություն։ Նրանք շատ անգամ համատեղ պայքարել են օտար իշխանների դեմ։ Սակայն 1918 թ․ Վրաստանի և Հայաստանի անկախության հայտարարումից հետո տարածքային-սահմանային վեճ ծագեց նրանց միջև, որի պատճառը դեռևս զարիզմի ժամանակներում կատարված վարչատարածքային անարդար բաժանումն էր։ Հայկական երկու նահանգներ՝ Լոռին ու Ախալքալաքը, մտցվել էին Թիֆլիսի նահագնի մեջ։ Նորահռչակ Վրաստանի Հանրապետությունը ամեն կերպ ձգտում էր իր սահամանների մեջ վերցնել հայաբնակ այդ նահանգները։ Հայաստանի կառավարությունը ջանում էր հարցը լուծել բանակցությունների միջոցով։ Սակային սահմանային այդ վեճը 1918 թ․ դեկտեմբերին դառձավ հայ-վրացական զինված հանդիպման՝ պատերազմի։ Երբ վրաց իշխանությունները սկսեցին բռնություններ գործադրել տեղի հայության նկատմամբ, հակական զորամասերը մտան Լոռի, հաղթանակ տարան վրացիների նկատմամբ և իրենց հսկողության տակ առան նահանգամասը։ Հալածանքի ու հետապնդումների ենթարկվեցին Վրաստանում ապրող հայերը։ Փակվեցին ճանապարհները։ Բարեբախտաբար պատերազմը կարճ տևեց՝ շուրջ երեք շաբաթ։
Խնդիրն միջամտեցին Անտանտի՝ Անգլիայի և Ֆրանսիայի զինվորական ներկայացուցիչները։ 1919 թ․ հունվարին կողմերի միջև կայացվեց համաձայնություն։ Լոռին հայտարարվեց <<չեզոք գոտի>>։ Կաչճ ժամանակամիջոցում բարելավվեցին հայ-վրացական հարաբերությունները։ Վերաբացվեցին հաղորդակցության ուղիները։
Հայ-վրացական վիճելի տարածքային խնդիրը վերջնականորեն լուծվեց նրանով, որ 1921 թ․ Ախալքալաքի նահանգը միացավ Վրաստանին, իսկ Լոռին միացվեց Հայաստանին։
Հայ-արդբեջանական հարաբերությունները։ Շատ ավելի բարդ էին հարաբերությունները Արդրբեջանի հետ։ Առանձնապես սուր և շարունակական բնույթ կրեցին տարածքային-սամանային վեճերը։ Ադրբեջանը ձգում էր իշխել Լեռնային Ղարաբաղը (Արցախը), Զանգեզուրը (Սյունքիը), Շարուր-Նախիջևանը և այլ տարածքներ։ Այդ խնդրում Ադրբեջանին աջակցում էին Անգլիան և Թուրքիան, իսկ 1920 թ․ գարնանից՝ նաև Խորհրդային Ռուսաստանը։
1918 թ․ վերջին անգլիացիների միջամտությամբ արգելվեց Անդրանիկի զորախմբի առաջխաղուցումը դեպի Շուշօ ու Արցախ։ Անգլիական հրամանատարության առակցությամբ Արցախ-Զանգեզուրի նահանգապետ նշանակվեց թուրք ջարդարար Խոսրով բեկ Սուլթանովը։ Արցախ-Սյունքիքի հայություն չճանաչեց Ադրբեջանի գերիշխանությունը և զենքը ձեռքին պայքարի ելավ իր ազատության ու մայր հայրենիքին միանալու համար։ Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը ձգտում էր խաղաղ միջոցներով լուծել Անդրբեջանի հետ ունեցած վիճելի հարցերը։ Սակայն այդ բանակցությունները արդյունք չտվեցին։ Մեծ տերությունները, շահագրգռված լինելով Բաքվի նավթով, ավելի հաճախ ճնշում էին գործադրում Հայասանի վրա, որպեսզի նա զիջումներ անի Ադրբեջանին։ Այդուհանդերձ՝ Հայաստանի կառավարությունը անում էր հնարավորինը՝ պաշտպան կանգնելու արցախահայության արդար դատին, Ղարաբաղը համարելով անկախ Հայաստանի Հանրապետության անբաժանելի մասը։
Շուշիի հայությունը 1920 թ․ մարտին երթարկվեց ահավոր սպանությանի։ Զոհվեց մոտ 8 հազար հայ։ Հայաստանի կառավարության որոշմամբ Դրոյի զորախումբը մտավ Ղարաբաղ։ Ապրիլի 25-ին արցախահայության 9-րդ համագումարը որոշում կայացրեց Լեռնային Ղարաբաղը վերամիավորվել Հայաստանի յանրապետությանը։
Իրադրությունը հայ-ադրբեջանական հարաբերություններում կտրուկ փոխվեց, երբ մի քանի օր անց՝ ապրիլի 28-ին, 11-րդ Կարմիր բանակի միջամտությամբ, առանց որևէ կրակոցի, խորհրդայնվեց Ադրբեջանը։ Դրանից հետո վերջինս սկսեց պաշտպանել Խորհրդային Ռուսաստանը։ Խորհրդային Արդբեջանի կառավարությունը և Ռուսաստանի 11-րդ Կարմիր բանակի հրամանատարությունը վերջնագիր ներկայացրի Հայաստանի Հանրապետությանը։ Դրան հետևեց թուրք-թաթար-բոլշևիկ զինուժի հարձակվելությունը Ղարաբաղ, Զանգեզուր և Նախիջևան։ Կարմիր բանակի օգնությամբ Ադրբեջանը իշխեց Լեռնային Ղարաբաղին։ Ավելի ուշ՝ 1921 թ․ հուլիսին, խորհրդային Ռուսաստանի բարձրագույն իշխանությունների թողտվուությամբ Լեռնային Ղարաբաղը, ինքնավար մարզի կարգավիճակով, բռնակցբեց Ադրբեջանին։
Այդ տեսակետից ծանր ճակատագիր ունեցավ նաև Նախիջևանը։ 1919 թ․ կեսերին անգլիացիների օգնությամբ Նախիջևանի նահանգը պաշտոնապես միացվեց Հայաստանի Հանրապետությանը։ Սակայն տեղի թաթարները Ադրբեջանի և Թուրքիայի իշխանությունների առակցությամբ ապստամբություն բարձրացրին ու հրաժարվեցին ճանաչել Հայաստանի իշխանությունը։ Շարուր-Նախիջևանի թաթարների շարունակական խռովությունների, ավերածությունների, թալանի հետևանքով երկրամասը գրեթե լիովին դատարկվեց։ Նախիջևանահայության մի մասը կոտորվեց, իսկ մյուսը հարկադրված դիմեց հայրենիքի հեռացումի։ 1920 թ․ աշնանը՝ թուրք-հայկական պատերազմի ժամանակ, Թուրքիան բռնազավթեց Նախիջևանի նահանգը։Իսկ 1921 թ․ (Մոսկվայի և Կարսի պայմանագրերով) Նախիջևանը հանձնվեց Խորհրդային Ադրբեջանին։
Միանգամայն այլ ընթացք ստացան իրադրաձությունները զանգեզուրում։ Հայց պատմության լուսավոր էջերից է Զանգեզուրի քաջակորով ժողովրդի ազգային-ազատագրական խայքարը թուրք-թաթար-բոլշևիկյան ոտնձգությունների դեմ։ Այդ պայքարը գլխավորվեց տաղանդավոր զորավար, ականավար քաղաքագետ ու գաղափարախոս Գարգեին Նժդեհը (1886-1955):
1920 թ․ աշնանը ինքնապաշտպանական չլսող կռիվների շնորհիվ լիովին ազատագրվեց Զանգեզուրը։ Այն սկզբում հայտարարվեց Ինքնավար Սյունիք, ապա՝ Լեռնահայաստան, իսկ 1921 թ․ հոլիսին վերջնականապես միացվեց Խորհրդային Հայաստանին։ Ներկայումս Սյունիքի մարզը Հայաստանի կազմում լինելու համար հայ ժողովուրդը մեծապես պատական է Գ․ Նժդեհին։
Ինչ վերաբերվում է հայ-թուրքական հարաբերություններին, ապա դրանք անմիջականորեն առնչվում էին Հայկական հարցին։